727 478 424

terapiapb@wp.pl

Skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej

Człowiek dobrze na tym wychodzi, gdy przestaje
zadawać się z Lękiem,
a kumpluje się z Nadzieją.

(Ewa Glińska)

Skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej potwierdzono m. in. w:

  1. dzieci i młodzież:
    • leczenie:
      • uogólnionych zaburzeń lękowych;
      • zaburzeń depresyjnych;
      • problemów interpersonalnych i fobii;
      • fobii;
      • odmowy chodzenia do szkoły;
      • skutków wykorzystywania seksualnego;
      • bólu;
    • w radzeniu sobie z takimi problemami, jak m. in.:
      • zachowania w okresie dojrzewania;
      • zaburzenia odżywiania;
      • zaburzenia po stresie urazowym;
      • zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (za: Stallard P., 2006, s. 13);
  2. w pracy z dorosłymi:
    • znajduje się w algorytmach postępowania terapeutycznego (tworzonych przez Narodowy Instytut Zdrowia i Doskonałości Klinicznej (NICE) w Wielkiej Brytanii, Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) – najbardziej znane zalecenia dotyczące zdrowia psychicznego) w leczeniu:
      • zaburzeń lękowych (zaburzenie paniczne, uogólnione zaburzenie lękowe, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne);
      • zaburzeń afektywnych (zw. epizodów depresyjnych o różnym nasileniu);
      • zaburzeń stresu pourazowego;
      • schizofrenii;
      • zaburzeń odżywiania (bulimia, anorexia);
      • zaburzeń osobowości;
      • uzależnień (za: Psychiatria w Praktyce Klinicznej 2009; 2, 3: 146; 149-152)

Bibliografia:

Stallard P. (2006). Czujesz tak, jak myślisz. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo

Popiel A., Pragłowska E. (2009). Psychoterapia poznawczo-behawioralna – praktyka oparta na badaniach empirycznych. „Psychiatria w praktyce klinicznej” 2, 3, 146-155. \